"Niebo i nić"

Śnieżnobiały, malutki kwiat,
teraz barwi się na czerwono, kołysząc na wietrze.
Zamknij oczy,
póki sen nie nadejdzie.

Wyszydzony, rozerwany świat, tak bardzo ulotny.
Posiada on dwoje uszu, których nienawidzę.
Odchodzisz, podnosząc swój ogon w górę, niczym środkowy palec.

Teraz moknę, stojąc na deszczu, który nie przestaje padać.
Chcę, aby tak jak łzy, moje pragnienia ustały.
Obawiałem się samotnego jutra,
aż do dnia, kiedy cię spotkałem.

Wciąż za tobą podążam,
cicha dziewczynko.
Niestrudzenie, codziennie za tobą idę,
aż wreszcie się spotkamy.


Teraz moknę, stojąc na deszczu, który nie przestaje padać.
Udając miłość, moje ego się rozpościera.
Jeśli zabierzesz mi wszystko, tak jak tamtego dnia
proszę, nie dawaj mi niczego.
Niczego więcej.


W centrum ulewnego deszczu,
stoi samotna dziewczynka bez parasola.
Dlaczego płaczesz? Gdzie twój ból? Odpowiedz.
Będę przy tobie, jeśli tylko zaśmiejesz się tak jak zawsze.

Deszcz zmył już wszystko.
Będę tutaj już zawsze, przyjdź kiedy chcesz.
Pożegnalny pocałunek.
Dziki, nieśmiały kot,
w szybkim tempie przebiegał na drugą stronę ulicy.

Rozległ się dźwięk hamowania,
ciało stało się zbyt ciężkie, a niebo piękne.
Jesteś podobna do malutkiego, smutnego kwiata.
Będziesz się kołysać,
już na zawsze.